Brief aan mijn zus Marijke
Hi Marijke,
Dit zijn schaduwen🤔Rennen kon hier niet. Ik stuurde je een foto met poep van de Älg. Allemaal omgevallen bomen en dicht struikgewas en rotsen. We waren erg bang . Ik zal je het ongelooflijke verhaal vertellen.
Vanmorgen waren Grietje en ik om 5.00u opgestaan. Onder aan de berg achter het rode houten Zweedse huisje was wel eens een Älg gezien door de oude dame die boven ons woont en waarvan ons huisje is. Ze gaf aan dat er waarschijnlijk een drinkplaats moest zijn boven op de berg. Ze vertelde niet meer en haar ogen leken angst uit te stralen. Haar vreemde zoon die een paar honderd meter in een vervallen geel houten huisje woonde wist van niets. We zagen hem op de vreemdste tijden vertrekken en konden het niet plaatsen. Hij vertelde loodgieter te zijn en in Nederland modellenwerk te gaan doen. We begrepen er niets van. Afgelopen week was ons huisje al een nacht verhuurd en had de vreemde zoon geregeld dat we bij zijn oma in de kelder konden slapen. De kelder werd alleen gebruikt door haar dochter die in Stockholm woonde. In de kelder waren twee kleine raampjes waar je de vreemdeberg kon zien. Ik kon niet slapen Marijke want vond het maar een rare situatie. Kon bijna geen lucht krijgen want de raampjes gingen niet open. Er was een gangetje met een douche en dan kon je via twee oude deuren naar buiten. Vannacht merkte ik dat deze deuren op slot waren. Ik kon er niet uit. Overdag waren de deuren open geweest. Ik had een wagen uit Letland gezien. In mijn hoofd dacht ik aan de serie Wallander waarin Kurt Wallander op zoek gaat naar de moordenaar. Eenzelfde omgeving en sfeer waardoor ik geen oog dicht heb gedaan. De deuren waren vanmorgen weer open. De oude dame was weg. De wagen uit Letland stond er weer.
Vanmiddag zijn Grietje en ik de berg op gegaan achter ons huisje. De zon scheen en erbuiten waaide het flink maar in het bos heerste er een serene stilte. Ondanks de zon was het er steenkoud. Rotsen, neergevallen bomen en heel veel mos. Het ijs in het bos was nog steeds niet gesmolten. Raar want verder was het al weg. Bovenaan de berg scheen het licht door op een open plaats. Ik stelde voor om terug te gaan maar Grietje wilde verder. Zij voelde een soort aantrekkingskracht die niet te begrijpen was.
Om 15.15 liepen wij halverwege de berg en plotseling zagen we 6 misschien wel 7 grote kolossen in de schemer ongeveer 500 meter van ons vandaan. We konden het bijna niet geloven. Zoveel had nog nooit iemand hier in de buurt gezien. Het leek alsof er twee jonge dieren bij liepen. Voorop liep het grootste van het stel. Uit de verte konden we zijn hoorns zien bewegen. Een hele familie blijkbaar. Ondanks onze stilte en stilstand leken ze ons in de gaten te hebben. Hun reukorgaan schijnt zeer goed te zijn. We trokken ons langzaam terug en bleven zoveel mogelijk uit de wind. Achter een heuvel verdwenen ze en de jongste twee leken te springen. We konden onze ogen niet geloven. Ze leken zo groot en het was zo dichtbij. De kolossen gingen de richting op van onze berg. Thuisgekomen bekeken we direct de foto's. Het was dat we beeldmateriaal hadden anders hadden we het zelf niet geloofd.
Daar zou de drinkplaats van deze monsters liggen. De dag van aankomst hadden we al geprobeerd om deze plek boven op gladde rotsen en dichte bebossing te bereiken. We liepen toen vast en Grietje kwam ongelukkig ten val doordat zij op een gladde boomwortel stapte. Ik heb haar het hele stuk naar beneden moeten dragen met gevaar voor eigen leven. Eenmaal beneden bleek zij niets te hebben. Vandaag vonden wij dus deze gedenkwaardige plek. Trillend van emotie stonden wij op deze plek. Dit had nog nooit iemand gezien. Zelfs de oude dame die hier al lang woonde was deze gevaarlijke berg niet opgegaan. We bleven niet lang zitten want zagen op de grond grote hopen met uitwerpselen. Grote gaten in de grond met hoefafdrukken. Deze waren zo groot en indrukwekkend. Een plas water tussen de rotsen was nog half bevroren. We maakte snel een filmpje en wilde naar beneden. We waren bang dat we wij betrapt werden door deze imposante beesten. Grietje ging nog rustig opzoeken op Google of zij gevaarlijk waren. Erg dom want dat maakte ons niet rustig. Het bleek namelijk dat de mannetjes paringsdrift hebben zij zeer gevaarlijk konden worden. Mensen waren dan in gevaar en moesten niet in de buurt komen. Zeker ook niet als er jongen bij waren. Met het voorjaar in gedachten en de jongen gingen wij steeds harder lopen. Mocht je in aanraking komen met de Älg dan kon je het beste maar achter een grote boom gaan schuilen en ze geruststellend toespreken zoals je bij een baby doet stond er in Google. Zou je in het open veld lopen dan maakte je geen schijn van kans. Plotseling hoorde wij een lawaai van vallende en brekende takken en klonk er een oorverdovend kabaal. We keken elkaar aan en ik zag de angst in de ogen van Grietje. Drie meter lang en twee en een halve meter hoog hadden wij gelezen. Net zo groot als onze auto.
Je boft dat ik dit verhaal nog kan vertellen. Hoe we beneden gekomen zijn weet ik niet maar nog ben ik in verwarde toestand. Wij zijn door naald van de draad gekropen. Ik voel mij nu een held. Dit zal onderdeel worden van mijn verhaal op onze website die door miljoenen gelezen zal worden. Jij bent de 1e die dit leest. Mijn filmpje en foto's zullen in Egmond aan Zee in het beroemde theater vertoond gaan worden. Egmond wordt nooit meer zoals het is geweest. Je denkt dat broertje van mij heeft ze niet meer allemaal op rij. Dat klopt 😰 Wie eens op de geheime plaats van de grote Ålg heeft gezien wordt nooit meer de oude ...
Ik stuur jou deze brief en hou het voorlopig geheim. Als men te horen krijgt wat er op de berg woont zal het dorp in paniek raken en willen de bewoners weg. Ik vraag mij af wat de vreemde zoon weet. Ik herken zijn gedrag nu. Ik laat wel weer horen als we in Nederland zijn. Voorlopig zijn we niet in staat om te rijden. Wat wij gehoord en gezien hebben overtreft ieders voorstellingsvermogen.
Je broertje JAn
Comments